De eerste week

Als ik terug denk aan de eerste week, dan is er ontzettend veel gebeurd. Zoveel dat alles opschrijven al een boek zou kosten. Nou, daar wil ik jullie niet mee vervelen, dus dan maar een paar hoogtepunten.
Allereerst zijn we op zondagochtend gearriveerd op het vliegveld van Johannesburg. We, dat zijn Dennis, Chava en ik. Dat Dennis in het vliegtuig zat, wist ik al. Die had ik ontmoet op Schiphol. Er zou, zo was me verteld ook nog iemand vanuit Nigeria naar ZA vliegen, maar dat was dus niet Chava. Chava had op het allerlaatste moment te horen gekregen dat ze met deze vlucht mee kon.
Na even zoeken vonden we de taxi chauffeur die ons naar het packpackers hotel zou brengen. Hotel is een groot woord, het zag er van buiten mooi uit, maar alles was oud en vervallen.
We kregen een kamer met stapelbed en een tweepersoons bed en omdat ik de oudste, ahum, van het stel ben, mocht ik van de andere twee het tweepersoons bed. Het stapelbed was zo gammel, dat als een van de twee omdraaide de ander er zowat uitviel.
Slapen betekende dus heel stil blijven liggen en hopen dat je 's morgens nog in je bed wakker zou worden.
's Middags hebben we de omgeving wat verkend. Daar was niet zo heel veel tijd voor, want op maandag werden we om 9 uur verwacht bij IBM.
We konden met de metro, maar dat betekende wel 2x 20 minuten uphill in de ochtend en 2x 20 minuten downhill in de avond. Eerst naar de metro toe en vanaf de metro naar het werk.
We hebben een paar keer een taxi genomen, omdat onze kuiten nog niet gewend zijn aan de heuvels.
Ondertussen ben ik in de pauzes en avonduren hard op zoek gegaan naar een wat permanenter onderkomen. Zo'n packpackers hotel zonder privacy is voor even niet erg, maar af en toe kunnen terugtrekken is toch wel prettig.
En binnen een week gevonden. De meesten van jullie zullen de foto inmiddels wel op facebook gezien hebben.
Ik woon sinds vrijdag avond bij Rene, een vrouw van mijn leeftijd die als freelancer voor een tv station werkt en vrij frequent naar het buitenland moet. Zij heeft een appartement op de begane grond met 3 slaapkamers waarvan ze er 2 verhuurt. En nu dus 1 aan mij. Ze gaf me allereerst de grootste slaapkamer, maar daar was de ontvangst van het internet zo belabberd, dat ik de volgende dag verhuisd ben naar de kleinere kamer.
Door de week is de andere kamer ook bezet. Deirdre woont dan ook bij ons. Ik heb haar 1 x heel kort ontmoet, ze is nogal graag op zichzelf.
Dan mijn werk. Elke dag moet ik eerst een half uur lopen naar de bus, die me op weer een kwartier lopen van het werk afzet. Alles bij elkaar loop ik elke dag 6 km. Wie had dat toch gedacht ;)))
Maar ik moet zeggen, het doet me wel goed. Ik kan mijn hoofd leegmaken en soms is dat wel nodig, want ik heb gemerkt hoe warmer het in een land is, hoe langzamer alles gaat. Nou, het lijkt echt soms alsof ik een ambtenaar geworden ben. De training, die 3 weken zou duren in eerste instantie is nu op de helft.........ik heb nog geen pc van dichtbij gezien. Heb nog geen gebruikersnaam, geen inlogcode. We hebben een communicatietraining achter de rug, die wel interessant en leerzaam was, maar sindsdien zijn we met mensen aan het meekijken die aan het wewrk zijn. En eerlijk gezegd, het zou zoveel handiger zijn als ons eerst de systemen uitgelegd zou zijn, waarmee we moeten werken. Maar wie ben ik om te klagen. We hebben nu korte dagen, van 9 tot 4.
Als we eenmaal aan het werk zijn, zullen we 9 uur per dag aan het werk zijn. Dus we nemen het er nog maar even van.
Ik ben al een paar keer gestart met een update, maar eerlijk gezegd maakt het lopen en het langzame tempo wel dat ik 's avonds moe maar voldaan mijn bed in kruip.
Er zijn een heleboel dingen anders in dit land. Ik heb me al vaak verbaasd:
Neem nou het internet. Ik als verslaafde aan facebook en diverse spelletje. Ik geloof dat ik zo'n 10 jaar terug in de tijd gezet word. Als Rene een film aan het downloaden is, waar ze zowat de hele avond en nacht over doet, kan ik geen contact meer krijgen met het internet :(
Iets anders waar ik totaal van op keek: Ik woon in een van de veiligste buurten van Groot Johannesburg, werk in de duurste wijk van heel Afrika, maar 's avonds in je eentje over straat lopen is vragen om moeilijkheden. Dat wordt je echt ten zeerste afgeraden. Dus op het moment dat ik moet gaan werken en tijden krijg waarin ik moet starten tussen 8 en 11 en klaar ben tussen 5 en 8 moet er toch echt een autootje komen.
Daar gaat m'n dagelijkse exercise!
Wat ik ook wel apart vond: als ik 's morgens naar de bus loop, staan er bij de bouwmarkt altijd mannen met bordjes: loodgieter, schilder, behanger. Ze verhuren zichzelf aan degene die in de bouwmarkt spullen heeft gekocht.
En het allerbelangrijkste: Ze kunnen hier een heerlijke latte maken!
Morgen lekker een korte dag.....bijna kerst. Wat we gaan doen, weet ik nog niet. Rene stelde voor er een dagje erop uit te trekken. En aangezien zij een auto heeft en ik niet, vind ik het helemaal prima. Ze vind het geweldig om haar gasten rond te rijden en dingen in de omgeving te laten zien en ik ga graag mee.

Oh ja, willen jullie dit aub niet op facebook delen? Ik geloof niet dat ik dingen schrijf die er niet op mogen, maar mijn collega's zijn al facebookvriendjes en ze hoeven niet te weten dat ik een blog schrijf. Ik weet dat er een like button ergens in dit blog zit, maar ik kan hem helaas niet weghalen.

En nu vind ik het wel weer ff genoeg. Ik ga lekker ff relaxen en een filmpje kijken (die ik gelukkig al gedownload had, toen ik nog ik Nederland was)

Ik wens iedereen die dit leest geweldig fijne kerstdagen en een gezond en vooral leuk, gezellig en goed 2015!!!!!


xxx